Luisteren naar je kind bij scheiding: wat als het anders voelt dan jij denkt?

Stephanie del Cioppo
24 jul
2 minuten om te lezen

Misschien dacht je altijd dat jij de stabiele ouder was. De ouder die altijd klaarstaat, overzicht bewaart, liefdevol grenzen stelt.

Misschien begrijp je niet waarom je kind zich juist bij de andere ouder (ook) veilig(er) voelt.

Het kan voelen als een afwijzing. Een nederlaag.

En toch is het misschien simpelweg een andere waarheid.

Niet fout, niet beter... Gewoon dé waarheid van je kind.

“Maar ik wéét toch wat goed is voor mijn kind?”

Waarschijnlijk wel.

Je handelt uit liefde. Je wil het beste.

Maar dat betekent niet dat je kind geen eigen stem, gevoel of behoefte heeft.

Luisteren zonder sturen: de kracht van erkenning

In mijn werk als bemiddelaar zie ik het vaak gebeuren: Ouders willen vanuit liefde en zorg richting geven. Ze gaan sturen, uitleggen, overtuigen. Maar onbedoeld maken ze hun kind dan medeverantwoordelijk voor hun eigen emoties.

En kinderen voelen dat haarfijn aan.

Ze merken jouw pijn, jouw onzekerheid. Ze gaan zich aanpassen:

Ze zeggen wat jij wil horen.
Ze worden stiller of juist moeilijker.
Ze praten tussen de regels door.

Niet omdat ze oneerlijk zijn, maar omdat ze loyaal zijn. Omdat ze jou willen beschermen.

Soms moet niet de regel veranderen, maar de manier van luisteren

Je hoeft niet alles los te laten, maar soms is het nodig om zachter te luisteren naar je kind in plaats van harder te praten.

Niet sturen, maar volgen.

Niet invullen, maar écht openstaan.

Misschien weet je kind beter dan jij wat het nodig heeft, maar durft het dat alleen te zeggen als jij bereid bent om het te horen. Zonder oordeel. Zonder druk.